Het collectieve nee
De wereld kan het seksueel misbruik niet aan: Het Collectieve Nee
Het volle besef van de ernst van de schade en de gevolgen van seksueel misbruik lijken nauwelijks door te dringen bij onszelf en onze omgeving. Er is een collectieve ontkenning gaande van de verborgen wereld. Daarom is het zo moeilijk om erover te praten. Om erover te beginnen.
De tegenkrachten zitten eerst in onszelf. Moed en kracht zijn nodig om het onzichtbare zichtbaar te maken en het ongezegde te zeggen. Je moet als slachtoffer ook nog een paradox oplossen. Er is mannelijke- of vrouwelijke kracht nodig om de daden openbaar te maken terwijl deze kracht juist door het misbruik is gehalveerd. Bovendien zit de onbekende wereld vol met taboes. Homoseksualiteit, pedoseksualiteit, vervuilde heteroseksualiteit, zieke machtsverhoudingen, kindermishandeling.
Naast het persoonlijke collectieve nee dat we in ons meedragen is het nee goed waar te nemen in onze omgeving, de hulpverlening, bij politie en justitie, in de wetenschap.
Want als dat werkelijk echt bloot komt te liggen dan gaat iedereen voelen hoe misbruik in ons hele maatschappelijk, economisch en sociale systeem domineert.
Achter het collective nee, de grote laag van ontkenning ligt de waarheid over seksueel misbruik te wachten.
De waarheid die elke dag bevestigd wordt in de eindeloze stroom van nieuws over hoe er in allerlei vormen en variaties seksueel misbruik gemaakt wordt van kinderen, meisjes, jongens.
Rechtszaken, coming-outs, getuigenissen, egodocumentaires. Netflix met de documentaires over waargebeurde verhalen: het misbruik-duiveltje komt wel heel vaak uit het stiekeme doosje. “Ja, het is dus toch wat ik al dacht. Seksueel misbruik, verkrachting, is de basis van de hele documentaire. Net als in vele boeken, films of toneelstukken. De catharsis maakt dat je vermoeden klopt.”
In een kleine moeite door kun je mishandeling in de jeugd er gewoon naast zetten. Het is bijna het zelfde.
De dader en de gewelddadige daad bepalen het hele leven van de protagonist (hoofdrolspeler).
Het lijkt dus open gelegd te worden, echter altijd als indirecte bron van het getoonde gedrag. Maar er is een directe rode lijn naar het moment van mishandeling of seksueel misbruik.
En altijd is er de omgeving die het -ondanks de vele signalen- niet zag, ontkende, wegkeek en niets deed.