Pedoseksuele Traumaseksualiteit

,

Pedoseksualiteit is Traumaseksualiteit

Pedoseksualiteit: het probleem van de verlorenheid

Traumaseksualiteit is de verzamelnaam van alle seksuele fenomenen die je kunt waarnemen bij mensen (m/v) die seksueel misbruikt zijn. Het betreft o.a. blijvende verwarring over je seksuele identiteit, vragen over je gender-identiteit, problemen met het hanteren van seksuele macht, geen volledige puberteit hebben doorgemaakt, seksuele verslaving, herhalingsgedrag vanuit het misbruik, actief slachtofferschap als dadergedrag, vaststaande seksuele patronen, seksuele opwinding vinden in types, vormen, objecten en bijvoorbeeld seksueel gefixeerd zijn op een bepaalde leeftijd.

De kern is dat bij seksueel misbruik een schokkende ervaring en seksualiteit met elkaar verbonden raken. Dat betekent dat je een trauma hebt dat seksueel aantrekkelijk is. 

De psychische dwarslaesie is ook een schadelijk gevolg van seksueel misbruik: het bevroren raken, een bepaalde gevoelloosheid, het verstomd zijn, geen waardig nee meer hebben, een geheim meedragen, geen duidelijke grens meer kennen tussen jezelf en de ander. Hier gaat het om het zelf niet goed kunnen hanteren van je seksuele (on)macht. Dit is de schade die ontstaat door de overval op en het toe-eigenen van je lichaam door de dader in het allereerste moment van seksueel misbruik.

Eén aspect van Traumaseksualiteit, een onderdeel van de bovengenoemde schade en de gevolgen daarvan, zijn de pedofiele / pedoseksuele gevoelens die een deel van de slachtoffers overhoudt uit het misbruik. Omdat seksueel misbruik van een kind altijd een pedoseksuele daad is, geeft de dader door zijn/haar daden een te vroege en verkeerde introductie /initiatie van seksualiteit en seksuele relaties aan het kind.

In deze tijd wordt grensoverschrijdend gedrag en zeker pedofiel gedrag veroordeeld en de straf is verbanning uit het sociale leven. Daar worden zowel slachtoffers als daders niet mee geholpen. Wel brengt het rancune en verdere pijnlijke splitsingen teweeg.

Niet bespotten, niet betreuren, niet veroordelen*, maar begrijpen (Spinoza)

* de schade die je aanricht door kinderen daadwerkelijk te betrekken bij je volwassen seksualiteit is te groot om er geen oordeel over te voelen.

In de wetenschap Traumaseksuologie gaan we ervan uit dat pedoseksualiteit en de seksuele fixatie op kinderen niet is aangeboren maar één van de schadelijke gevolgen is van seksueel misbruik in de jeugd. De bezieling van lust en de verlangens ligt wel in de lastig te bereiken magische seksuele laag. Pedofilie is het probleem van de verlorenheid. Door seksueel misbruik raak je van binnen verdeeld. Een deel van je moet zich terugtrekken, moet bevriezen, mag geen stem hebben. Dit deel wordt een verloren deel in jezelf. De ervaring leert dat de verlangens naar kinderen voortkomen uit het verloren contact met het eigen kind-deel uit de leeftijd van het seksueel trauma.

Als je jezelf hebt verloren in een seksuele ervaring, zoek je jezelf -tevergeefs- ook weer terug in een soortgelijke seksuele ervaring.

Belangrijk is voor mensen m/v (ook vrouwen!) met seksuele gevoelens voor kinderen, dat zij volledig beheer over de eigen seksualiteit verwerven en vrij worden van seksuele drang en dwang en de seksuele obsessie voor kinderen.
Het isolement en de gevoelens van eenzaamheid en verlorenheid die hier bij horen zijn voor een mens eigenlijk niet te dragen.

Wat je buiten jezelf zoekt, ligt, verwaarloosd, bij jezelf van binnen op je te wachten.

Therapeutisch proces

Je kunt zoeken naar de bezieling van de seksuele gevoelens voor kinderen met de therapeutische mogelijkheden en modellen die we ter beschikking hebben in Traumaseksuologie.

Het antwoord is te vinden in de ervaring waar de eigen seksuele ontwikkeling is gestopt, versneld en beïnvloed.
Dat is meestal in een te vroege, afgedwongen seksuele ervaring of een te vroege confrontatie met seksualiteit / porno. Het kan een enkele éénmalige ervaring zijn die een enorme impact heeft op de seksualiteit en het latere leven. Kinderen zijn hierin heel kwetsbaar en beïnvloedbaar, vooral als zij in hun thuissituatie geen liefde en/of aandacht krijgen om evenwichtig op te kunnen groeien.

Het betekent een therapeutische ontdekkingsreis naar de ervaring waarin de schade werd aangericht, om daar de pijn te voelen, bevroren gevoelens te ontdooien en je verloren deel weer te omarmen.

Bekijk een groepsaanbod voor mannen met pedoseksuele gevoelens
op de website van de Stichting voor Traumaseksuologie.

 

/by

Victim blaming door hulpverleners

#Collectieve weerzin / #het collectieve nee / #hulpverleners / #terugkaatsen

“Ik kan je met alles helpen maar dáárvoor moet ik je verwijzen naar iemand anders”

Als je over het seksueel misbruik wil praten dan ontmoet je niet altijd een groot welkom.
Victim-blaming is voor mij terugkaatsen, een uitingsvorm van wat ik het collectieve Nee noem. Het is de collectieve weerzin om het over seksueel misbruik te hebben. De negatieve bejegening is meestal niet opzettelijk. Gewoon omdat het zo verwarrend, afschuwwekkend en afschrikwekkend is. Mensen weten niet hoe ze moeten reageren. We draaien de schuld dan naar de verkeerde toe. We willen het bij degene laten die de mededeling doet. We kaatsen terug.

In elke beroepsgroep gebeurt dat: wetenschappers (de hervonden herinneringen lobby) doen het door het onderzoeken van het verkeerde geheugen, de politiek (steeds opnieuw de verantwoording afschuiven), justitie (de eenzijdige focus op bewijzen).

Tegenkracht: hulpverleners. Verborgen Victim Blaming door terug te kaatsen.

Maar de laatste groep waarvan je de ontkenning van verwacht is hulpverleners. Zij wijzen af, zij bagatelliseren en vertonen onkunde. Ik heb de onderstaande uitspraken verzameld, ze zijn echt uit de praktijk, ervaringen van slachtoffers die hulp zochten voor het misbruik dat hen achtervolgde.

Verzamelde reacties van hulpverleners op coming-out van seksueel misbruik:

  • Ik kan je met alles helpen maar dáárvoor moet ik je verwijzen naar iemand anders
  • Laat die deksel op de put, dat is beter!
  • Dat is niet relevant.
  • We werken tegenwoordig uitsluitend vanuit het hier en nu.
  • Je hangt wel veel op aan het misbruik, vind je ook niet?
  • Dat kan toch niet zo belangrijk zijn?
  • Je relatie met je vader en je moeder is van veel meer invloed dan dat misbruik.
  • Dat laten we voorlopig zitten anders wordt het teveel voor je.
  • Daar kan ik je niet mee helpen, dat kun je beter met een vrouw bespreken.
  • Als je daaraan begint is het eind zoek.
  • Waarom heb je dat niet eerder gezegd, ik wist het al zo lang!
  • Ben je soms ook dader geworden hierdoor? Daders mogen wij hier namelijk niet helpen.
  • Dus het was maar eenmalig? Overdrijf je dan niet een beetje?
  • Begluren is geen seksueel misbruik, dat is een heel licht trauma.
  • Nu gaat je fantasie met je op de loop, dat kan niet waar zijn, dat moeten anderen hebben opgemerkt.
  • We werken uitsluitend evidence-based hier. Als dat niet helpt ligt het aan u.
  • Ik ga niet op de oorzaken van seksverslaving in. Seks is te gecompliceerd en teveel omvattend.
  • Daar gaan we niet aan beginnen, laat dat maar achter je.
  • Oh, maar we gaan eerst contacten maken met buiten.
  • Dit is onze diagnose over je: pseudologica fantastica.

 

/by

Traumaseksualiteit en Identiteit

,

Traumaseksualiteit en Identiteit

Het echte trauma is dat bij seksueel misbruik en ook bij mishandeling trouwens, je lichaam wordt toegeëigend door iemand anders die machtiger is.

Dus: de toe-eigening van het lichaam is het trauma, de toegebrachte wond die open blijft.

Als dat eenmaal is gebeurd en de seksualiteit direct, zo goed als in dezelfde seconde als de overval, zijn intrede doet terwijl je eigendom bent geworden van de ander: dan heb je geleerd wat seksualiteit in gevangenschap is.

Je bent het antwoord geworden op de verlangens van de dader (m/v).

Je hebt er zelf ook nog lust van, dat kun je niet tegenhouden, dat je lichaam ook nog toegeeft en meegaat en meedoet in de opgedrongen seksualiteit. Of je lichaam reageert met anti-seksualiteit en bevriest.

Daar begint #traumaseksualiteit.

Terwijl je niet langer eigenaar bent van je lijf, vindt seks plaats.

Dat is het hele eieren-eten.

Alle seks (of een groot of maar klein deel ervan) is de seks in het kader van de dader, in de onteigende staat van zijn. Als je er niets aan doet blijft dat in je seksuele leven een rol spelen. Je denkt ook nog dat het van jezelf is.

Het is de daderseks die je nog steeds kan bepalen of je permanent bepaalt. Het is de daderseks die als ik/dader je identiteit bepaalt, of je zoektocht daar naar.

Innerlijke tweestrijd en de chronische, verlammende vragen naar je eigen seksuele identiteit en gender-eigenheid zijn de gevolgen van de aangebrachte schade.

De daderseks beïnvloedt je seksuele voorkeur en je gevoel van mannelijk of vrouwelijk zijn. Het zijn de seksuele voorkeuren van de dader die ingeprent werden in je, net na de onteigening van je lichaam.

Als je leven na het misbruik verder gaat dan merk je dat je lichaam het antwoord op nog veel meer noden was van de dader. Deze hebben zich ingevreten in je systeem.

/by

De enorme schade door seksueel misbruik

,

De enorme schade door seksueel misbruik.

De schade door seksueel misbruik wordt aangericht in het eerste moment dat je als kind getrokken wordt in de seksualiteit van een volwassene.

“Als we plotseling overheerst worden dan kunnen we tijdelijk niet reageren, we weten niet hoe te antwoorden op wat ons overkomt”

Wat er gebeurt in dat ene moment is zo overweldigend en bedreigend dat je wordt weggedrukt naar een andere dimensie, diep in jezelf. Een dimensie waar een andere logica moet worden gemaakt om te kunnen hanteren wat er met je gebeurt.

In die dimensie, een magische laag die we allemaal in ons hebben, huist vanaf  dan een verloren seconde, een nog tijdloze ervaring die duiding van tijd en plaats in het heden en de werkelijkheid nog mist. 

Het bijzondere is dat deze verloren seconde je hele leven bepaalt, zonder dat je dat zelf weet. Je komt er gaandeweg in je leven achter als je je eigen gedragingen en beslissingen gaat overzien. 

Wat er precies gebeurt in dat moment heb ik tot in detail moeten herleiden. 

 De oplossing begint met het bewust worden van het werkelijke probleem. Door alle gemeenschappelijke problemen van slachtoffers van seksueel misbruik te analyseren kon ik de waarneembare gevolgen herleiden naar benoembare schade. De schade verschuilt zich in wat ik noem: de verloren seconde.

Slachtoffers die in een therapeutisch proces de verloren seconde in de werkelijkheid laten aankomen, komen vijf onderdelen tegen en een macht die deze onderdelen scheidt en in beheer heeft.

In het moment gebeurde:

1. Shock: Een overval op je lichaam, waardoor je in een shock-toestand bent geraakt. Alles werd eigendom van de dader, behalve je ziel en je oorsprong.

2. Seks: Je werd in de shock-toestand een antwoord op de seksuele drang en dwang van de dader van de overval.

3. Je werd een pseudo-volwassene doordat je getrokken werd in de wereld van de volwassen seksualiteit. 

4. Je had hulp en getuigen nodig. Beiden waren niet beschikbaar.

5. Je wordt de drager van een geheim, dat geholpen door schuld en schaamte-gevoelens, je verloren seconde op zijn plek houdt.

De macht over elk onderdeel en de onderlinge samenhang van de delen is in handen van de dader.

In een volgende bijdrage zal ik meer zeggen over het leren zien van deze vijf onderdelen en de macht van de dader. Je ziet het pas als je het weet: je moet de bril van traumaseksuologie opzetten om het te zien.

#traumaseksuologie #seksueelmisbruik #identiteit

/by

Out of the box

Read more
/by

Een seksueel aantrekkelijk trauma

VRAAG van een lezer:

Ik snap de laatste zin van de achterklap niet.  Ook niet na het lezen van het boek En ik vraag mij dus af of de laatste zin wel klopt : ” …een trauma dat seksueel aantrekkelijk is”..

ANTWOORD:

Die ene zin is de samenvatting van het hele boek.
De meeste mensen die seksueel misbruikt zijn hebben er geen idee van dat hun seksualiteit en identiteit (mede)
worden bepaald door het eerste moment van seksueel misbruik.
Dus de eigen lust en de seksuele wensen/ voorkeuren zijn daarmee verbonden /komen daaruit voort.
Het is de samensmelting van het kind (in shock) met de seksuele voorkeuren van de dader.
De bewustwording komt meestal op latere leeftijd. Dus dat alles wat in de traumatische ervaring plaatsvond (overval op het lichaam en het toe-eigenen daarvan) een sterke seksuele component bevat die terug te zien in relaties die gezocht worden (in herhalingsgedrag).
Een Traumatische ervaring heeft een sterke, herhalende zuigkracht, als dat in je seksualiteit terecht komt wordt de verdubbelaar ingezet.

 

/by

Over het Collectieve Nee

Het collectieve nee

De wereld kan het seksueel misbruik niet aan: Het Collectieve Nee

Het volle besef van de ernst van de schade en de gevolgen van seksueel misbruik lijken nauwelijks door te dringen bij onszelf en onze omgeving. Er is een collectieve ontkenning gaande van de verborgen wereld. Daarom is het zo moeilijk om erover te praten. Om erover te beginnen.
De tegenkrachten zitten eerst in onszelf. Moed en kracht zijn nodig om het onzichtbare zichtbaar te maken en het ongezegde te zeggen. Je moet als slachtoffer ook nog een paradox oplossen. Er is mannelijke- of vrouwelijke kracht nodig om de daden openbaar te maken terwijl deze kracht juist door het misbruik is gehalveerd. Bovendien zit de onbekende wereld vol met taboes. Homoseksualiteit, pedoseksualiteit, vervuilde heteroseksualiteit, zieke machtsverhoudingen, kindermishandeling.

Naast het persoonlijke collectieve nee dat we in ons meedragen is het nee goed waar te nemen in onze omgeving, de hulpverlening, bij politie en justitie, in de wetenschap.

Want als dat werkelijk echt bloot komt te liggen dan gaat iedereen voelen hoe misbruik in ons hele maatschappelijk, economisch en sociale systeem domineert.

Achter het collective nee, de grote laag van ontkenning ligt de waarheid over seksueel misbruik te wachten.

De waarheid die elke dag bevestigd wordt in de eindeloze stroom van nieuws over hoe er in allerlei vormen en variaties seksueel misbruik gemaakt wordt van kinderen, meisjes, jongens.

Rechtszaken, coming-outs, getuigenissen, egodocumentaires. Netflix met de documentaires over waargebeurde verhalen: het misbruik-duiveltje komt wel heel vaak uit het stiekeme doosje. “Ja, het is dus toch wat ik al dacht. Seksueel misbruik, verkrachting, is de basis van de hele documentaire. Net als in vele boeken, films of toneelstukken. De catharsis maakt dat je vermoeden klopt.”

In een kleine moeite door kun je mishandeling in de jeugd er gewoon naast zetten. Het is bijna het zelfde.
De dader en de gewelddadige daad bepalen het hele leven van de protagonist (hoofdrolspeler).

Het lijkt dus open gelegd te worden, echter altijd als indirecte bron van het getoonde gedrag. Maar er is een directe rode lijn naar het moment van mishandeling of seksueel misbruik.

En altijd is er de omgeving die het -ondanks de vele signalen- niet zag, ontkende, wegkeek en niets deed.

/by

Het onbetrouwbare geheugen

Het duurt jaren voordat het tot je doordringt.

Even over de beroemde hervonden herinneringen. Het bewijs is geleverd door de onderzoekers van de Universiteit van Maastricht. Ons geheugen vervormt herinneringen en het is zelfs mogelijk dat we ons zaken herinneren die niet echt hebben plaatsgevonden. De conclusie is dat ons menselijk geheugen onbetrouwbaar is. Dus zeker ook herinneringen aan seksueel misbruik, want daar gaat het natuurijk om: twijfel zaaien over dit soort herinneringen.

Wat betekent leven in een ervaring die geen herinnering kon worden?

Na seksueel misbruik werkt het echter anders. Als de ervaring niet in de werkelijkheid kan komen door over de ervaring aan omstanders te vertellen, gebeurt er iets anders.
Je blijft leven in en met de ervaring, die nog geen herinnering is geworden. Daarom herinner je je het niet of nauwelijks.

Je leeft erin met degene die je erin getrokken heeft: in de seksuele wereld van de dader. Vertel mij eens hoe je een herinnering kan maken van een ervaring die nog niet van jezelf is geworden?

De heftige ervaring ga je langzaamaan her-inneren, toelaten in je lijf en leden.

 

Hervonden herinneringen onbetrouwbaar?

Idioot! Kijk eerst eens waar mensen in leven.

Zij leven in en vanuit de herinnering.
Help hen die te ontdekken door hen te bevragen over hun seksualiteit en hun machtsissues.

Het proces is hen in de herinnering te krijgen, te reconstrueren waar hun gedrag uit voortkomt, naar de vreemde innerlijke krachten waar ze last van hebben en zich onvrij bij voelen.

Leer hen de schade te beseffen en daarna de herinnering (opnieuw “inneren”) in de tijd, voelbaar in het lichaam te brengen en het zo achter zich te kunnen laten.

Je kunt het zien aan het seksuele leven dat iemand heeft.

 

Het duurt jaren voordat het doordringt. De triggers die leiden naar machteloosheid en herhaal-gedrag. Je hebt het zelf pas door na het vele herhalen van een situatie. Dan ontdek je iets van een vreemd levensthema bij jezelf. Je merkt dan pas dat je leeft met en in een herinnering, in een nog niet afgerond verhaal in jezelf. Er zijn zoveel mensen op zoek, naar het juist vinden van een herinnering die aansluit bij een chronisch gevoel dat zij in zich meedragen, dat er ooit iets is gebeurd. Maar het komt niet terug als herinnering, het komt terug als besef, in bewustwording en door reconstructie. De herinnering toont zich in het eigen herhalingsgedrag.

/by

Schade of gevolgen?

Het verschil tussen de schade en de gevolgen van seksueel misbruik.

Gevolgen kunnen je bestrijden, leren hanteren en be-pillen.
Je moet helpen de schade te herstellen niet de gevolgen bevechten / bestrijden
In Traumaseksuologie beschrijven we de schade
en richten ons op de schade, niet op de gevolgen

Misschien ken je de gevolgen van seksueel misbruik. De gemeenschappelijke taal van psychiaters (DSM-V) die zij hebben ontwikkeld om te benoemen wat de klachten zijn van mensen die zich aanmelden bij de ggz voor hulp hebben er een aantal. Zonder te onderzoeken waar de oorsprong ligt want dat is te veel werk of geen beginnen aan.

Zonder het te benoemen is ‘Seksueel misbruik in de jeugd’ aanleiding tot een veelheid aan diagnoses: het woord stoornis is het handelsmerk geworden: angst-, gedrags-, stemmings-, agressiestoornis. Dat betekent dat er altijd wordt gekeken met een ziektebril. Het is ziek en de alleswetende dokter behandelt de zieke, wiens stoornis hij/zij zojuist heeft vastgesteld. Dat verschillende profs verschillende diagnoses stellen en regelmatig ook foute is de ziekte en onnauwkeurigheid van het systeem (dat gevangen is in het collectieve nee). En oh wee als je twee diagnoses hebt: dat is werk voor specialisten en die zijn niet makkelijk te vinden!

Na een jeugd met seksueel misbruik kun je in de gevolgen van de schade wel vijf diagnoses vaststellen.

Ik pleit niet voor het vaststellen van stoornissen maar voor het vaststellen van de schade en te werken aan schadeherstel.

Schade? Wat is die schade dan?

“Het punt is dat je de verwondingen die van binnen zitten niet kan zien”

Dat lijkt een algemeen aanvaarde waarheid maar dat is het niet:

“Als je kijkt met een juiste waarnemingsbril kun je de verwondingen heel goed waarnemen.”

De schade na seksueel misbruik is het blijven leven in de ervaring van het misbruik. Je leeft in een verwarrende, pijnlijke ervaring zonder dat voor langere tijd te beseffen. De ervaring is gevat in een geheim, je kunt er niet bij en je kunt hem niet delen. Het is een bevroren deel van je, waarvan je niet meer kan voelen dat het die er is.

Je begint op den duur je eigen herhalingen op te merken en te beseffen wat je doet in bijvoorbeeld seksualiteit en relaties.
Dat is leven met een te hoge angst en alertheid, bezet zijn door de dader en de daad, last hebben van de seksuele imprint, een defecte zelfbescherming, een leven leiden in de aanpassende rol, last hebben van dubbele gevoelens naar autoriteiten, seksueel herhalingsgedrag als dader, slachtoffer of voyeur. En zo nog een paar.

/by

Rolvastheid

Er is iedere dag wel iets in de media over seksueel misbruik. Het lijkt alsof het een onderwerp is dat onze aandacht heeft. Niets is minder waar. We weten nu al dertig jaar dat het voorkomt sinds belangrijke onderzoeken dit aantoonden. Maar we leren niets, we zien nog steeds de werkelijke schade niet. We zien de verwondingen van slachtoffers niet omdat die alleen te zien zijn met een bril op die de schade toont. Maar we willen zo’n bril niet, want als we gaan zien dan gaan we voelen hoe diep misbruik is ingebed in onze samenleving.  Een van de schadelijke onderdelen van seksueel misbruik is dat de dader een tweede rol aanneemt waardoor het slachtoffer steeds bezig moet zijn met dit dilemma op te lossen. Wie spreekt er nu de Vader of de Dader?

Naar aanleiding van het vorige kom ik met een aanbeveling: stel dat we ons bij elke beslissing die we nemen onszelf drie vragen stellen.

  1. Is de rol die ik nu ga innemen eenduidig of dubbel en ben ik rolvast?
  2. Is de beslissing die ik neem gebruik of misbruik
  3. Is de beslissing goed en beschermend voor de aarde

Read more

/by